روز بیست و پنجم:

فصل تازه...عطر نو...

آب از آب هم تکون نمی خوره اگه من همه این 24 سال عمرم را به 24 ساعت تغییر بدم یا اصلا به کسی چه که بخوام 2 را بعلاوه 4 کنم و بشم یه دختر بچه 6 ساله!آره خوبه اواخر 6 سالگی ام و ورود به فصل تغییررنگها و ریزش برگ ها و بوی نو هرچیز حتی آدم ها...به هیج جای دنیا بر نمی خوره که من بشم همون دختر بچه کوچولوی یکی یکدونه تنها!ز اون روزا یه دختر بچه همیشه در انتظار سرویس مدرسه را یادمه با یه عالمه اضطراب از حفظ شعر و آیه الکرسی و مشق های روزانه ...اونروزا من خودم را تو گنده ترین حالت ممکن هم بیشتر از هجده سال نمیدیدم و انگار زمان از اون به بعد متوقف میشد...امشب من 24 ساله ام و زمان بی رحم تر از همیشه میگذره و من تنها کاری که میتونم بکنم اینه که چشم هامو ببندمو و یادم بره که امروز اوایل اسفند سال سیاه 88 بود!نه امشب اوایل پاییز سال یکهزار و سیصد هفتاد و یک هجری شمسی است و من عطر نو همه وسایل آماده شده گوشه اتاقم را برای فردا میشنوم!من امشب به اندازه ی همه ی عظمت این 24 سال گذشته مشتاق دیدنه تخته سیاهم...