روز سی و یکم:

زبان سرخ سر سبز میدهد بر باد...

یکبار ازش پرسیدم:یعنی تو هم پستی!
گفت:آره می تونم باشم یعنی همه ی آدم ها این پتانسیل را دارن...
اونروزازش خوشم نیومد یعنی بیشترازش ترسیدم٬ از اینکه آدمی به آرامی اون هم می تونه پست باشه! آخه آن بین همه ی ما به یه جنتلمن معروف بود٬ چیزی که کاف را خیلی اذیت میکردچون اگه مثلا آن برخلاف پستی اش به جنتلمن بودن تظاهر میکرد اما کاف همیشه آرامشش را با لات بازی پنهان میکرد چیزی که آنروزها من باورش کردم و ازش ترسیدم ٬ از جفتشون .از یه جنتلمن نمای با پتانسیل پستی و یه آرام لات نما!حتی آن وقتی هم که فهمیدیم کاف دچار بیماریه تمارض هست هم فرقی در اصل ماجرا نکرد چون آن سعی در باور تخیلاتش داشت ودلش می خواست ما هم اون را برخلاف واقعیتش بپذیریم!من به بهترین شکلی که می تونستم بهش ثابت کردم که باورت کردم!و واقعا در تمام مکالمات ذهنی ام برای رد این فرضیه و باور آدمی بدون مرض تمارض باز هم دروغ بر حقیقت پیروزتر بود و با اینکه چند سال بعد با یه تغییر اساسی دیدمش یعنی همون آدم خوب شده از مرض تمارض را٬ ولی برای من همان کاف لات نما بود و بس!این همه را گفتم تا بفهمم:که مهم این نیست که واقعیت و ذات وجودی مان چی هست مهم باورمان نسبت به خودمانه و این باور می تونه مجموع قضاوت های یه عمری باشه که از آدم ها هدیه گرفتیم یا برداشتمان از رفتار اطرافیانمان و اینها همه می تونه از عزیز ترین کسمان باشه مثل مادر!و چه قدر بده که انقدر صادقانه و بی فکر ذره ذره شکل قضاوت اطرافیانمان بشیم!
اعتراف نوشت : هفته خوبی نداشتم چون بیشتر از همیشه غرق دنیای درونی خودم بودم و نه بیرونی!از خودم خستم چرا الی دست از سرم بر نمیداری!دنیا پرازجاذبه های جزم انگیز تر ازمنه!